کاوخ! ز پنبه ریشتنم موی شد سفید

کم نور گشت دیده ام و قامتم خمید

بر من گریست زار که فصل شتا رسید

هر کس که بود، برگ زمستان خود خرید

این آرزوست گر نگری، آن یکی امید

بگریخت هر خزنده و در گوشه ای خزید

چون گشت آفتاب جهانتاب ناپدید

خونابهٔ دلم ز سر انگشتها چکید

زین روی وصله کردم، از آن رو ز هم درید

لرزید بند دستم و چشمم دگر ندید

بوی طعام خانهٔ همسایگان شنید

هر گه که ابر دیدم و باران، دلم طپید

در برف و گل چگونه تواند کس آرمید

بر بام و سقف ریخته ام تارها تنید

بر پای من بهر قدمی خارها خلید

سیل سرشک زان سبب از دیده ام دوید

اقبال از چه راه ز بیچارگان رمید

بیهوده اش مکوب که سرد است این حدید