کای خوش آن چشمی که گرم خفتن است

صحبت من، با نخ و با سوزن است

با من آنجا بخت بد، هم مسکن است

گفتم اینک نوبت دانستن است

خانهٔ درویش، از دزد ایمن است

قصه های دل، فزون از گفتن است

روز و شب، گرگند و گیتی مکمن است

اوفتادن، از قضا ترسیدن است

چاره ام فردا به خواری مردن است

تن، دو صد توش و نوا خواهد، تن است

من نمیدانستم اینجا معدن است

جامه ای دارم که چون پرویزن است

گور خود، با نوک سوزن کندن است

این نخستین مبحث نادیدن است

کار سوزن، کار چشم روشن است

این چراغ، اکنون دگر بی روغن است

این فتادنها از آن گردیدن است

بسکه سختی دید، امروز آهن است

صد هزارش پارگی بر دامن است

گفت فرصت نیست، وقت رفتن است

کارگر، هنگام پیری کودن است

گفتم این درس ز پای افتادن است

دیر دانستم که گیتی رهزن است

کشتم ادبار است و فقرم خرمن است

نان نخوردن، بهتر از خون خوردن است

دوست، وقت تنگدستی دشمن است

خون من، ایام را بر گردن است

هر زمانم، مرگ در پیراهن است

این چنین ارزش، بهیچ ارزیدن است

این کفن، بر چشم تو پیراهن است

دستمزد دست لرزان من است

این سزای بردباری کردن است