روزی گذشت پادشهی از گذرگهی

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم

آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست

نزدیک رفت پیرزنی کوژپشت و گفت

ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است

آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است

بر قطرهٔ سرشک یتیمان نظاره کن

پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود