از سر تحقیر، زد لبخنده ای

وز درون، تاریکی و دود و دم است

ناگه این دیوار خواهد اوفتاد

هر که هستی، از خرد بیگانه ای

پس چه خواهی خوردن، ای بی عقل و هوش

نوبت تدبیر شد، رائی بزن

وقت، غیر از خوان یغمائی نبود

این معما را نخواهی کرد حل

هر کجا توشی است، آنجا بوده ایم

سود، اندک بود اندک مایه را

کوشش اندر دست ما، افزار ما

از کجا آن لانه را می ساختیم

هر که زیرک بود، او زد دستبرد

دستبردی هم تو زن، ای بوالهوس

در سبوی خویش، باید داشت آب

در تنور گرم، باید پخت نان

چون تو، اندر گوشهٔ عزلت نماند

رو، بکوش از بهر قوت خویشتن

جنس ما را نیست، خرد و سالخورد

وقت دارد کار و خواب و خورد ما

هم در افتادیم و هم برخاستیم

گر تو نقاشی، بیا طرحی بریز

همچو مغز خالص بی پوستی

در خرابیهای ما، معمار باش

خانهٔ بی صحن و سقف و بام بود

زان سبب، بردی تو و ما باختیم

کاشکی می آمدی زین پیشتر

در حقیقت، داد استادی دهی

هر چه پیش آید جز این، کار قضاست

ما در این پستی، تو در جای بلند

رونقی ده، گر که بازاری شکست

گفت، تا زود است باید رفت و دید

گر چه رفتن بود و برگشتن نبود

در عجب زان راه ناهموار ماند

احتمال چاره جوئی دیر بود

ایستادن سخت و برگشتن محال

بهر صبر و بردباری، جای نه

گفت: گر کارآگهی، اینست کار

بد پسند است، این وجود آزمند

باد افکن در سر و بر باد شو

خوب خواهیمت مکید، این لحظه خون

خانهٔ تدبیر را، بر هم زدی

چون تو خودبین را بدام انداختن

طاس را دیدی، ندیدی بنده را

زان فریب، آگه شوی عما قریب

هیچ گفتی در پس این پرده چیست

ره شناسا، این تو و این پرتگاه

مبتلائی، گر شود دمساز تو

تو چو موری و هوی چون مورخوار

با خبر باش از نشیب و از فراز

بس خروس از خانه داران گشت گم

تا چو طومارت، نپیچاند بساط