که ای دریغ، مرا ریشه سوخت زین آذر

کنون چه رفت که ما را نه ساق ماند و نه سر

میان لاله ونسرین و سوسن و عبهر

چه شد که جامه گسست و سیاه شد پیکر

مگر نبود در این قریه، هیزم دیگر

نه با پدر نفسی زیستم، نه با مادر

بزیر چرخ تو گوئی نه جوی بود و نه جر

ز تندباد حوادث، نداشتیم خبر

شوم ز خار و خسی نیز، عاقبت کمتر

کسی نکرد چو من خیره، خون خویش هدر

خوش آنکسیکه بگیتی ز خود گذاشت اثر

نگفت هیچ بگوشم، حدیث فتنه و شر

که تیره بختی خود را نیمکنم باور

ندید شاخی ازین شاخسار کوته تر

هر آنکه همنفسش سفله بود و بد گوهر

کسیکه اخگر جانسوز را شود همسر

چه شد که بی گنهم واژگونه گشت اختر

چه شد که از همه عالم بمن فتاد شرر

چه کرده ایم که ما را کنند خاکستر

که وقت حاصل باغ، از چه رو ندادی بر

همین گناه تو را بس، که نیستی بر ور

به آنکه هر دو بگوئیم عیب یکدیگر

ز همنشین جفا جو، گریختن خوشتر

بگرگ می نتوان گفت، میش و بره مدر

هزار خانه بسوزد هم از یکی اخگر

من آتشم، ز من و زشت رائیم بگذر

پسر چو ناخلف افتاد، چیست جرم پدر

هنرورند بزرگان، ترا چه بود هنر

بمیوه نخل شد، ای دوست، برتر از عرعر

برای تازه نهالان، خسارتست و خطر

چو چوب همسر آذر شود، چه خشک و چه تر

بسوی کاخ هنر، نیست غیر کوشش در

بجز بدی، ندهد بدسرشت را کیفر

تو صورتی و سپهر بلند، صورتگر

تنت چگونه چنین فربه است و جان لاغر

دمی در آینهٔ روشن جهان، بنگر

ز سحربازی و ترفند گنبد اخضر

نیفکنند ز هر حملهٔ سپهر، سپر

عجب مدار، رگی را زدند گر نشتر

نخورده باده کسی، رایگان ازین ساغر

برای بوی خوشی، عود سوخت در مجمر