کاز چه پروانه ز من بیخبر است

سوی هر برزن و کویش گذر است

عاشق آنست که بی پا و سر است

که ترا چشم، بایوان و در است

روزم از روز تو، صد ره بتر است

گر چه پیرایهٔ پروانه، پر است

سوختن، هیچ نگفتن، هنر است

تو که بر آتش خویشت نظر است

آنکه سر تا قدم، اندر شرر است

دگر از من، چه امید دگر است

مهلت شمع ز شب تا سحر است

هر نفس، آتش من بیشتر است

صفت مردم کوته نظر است