ز دامی دید گنجشگی همائی

نه پایش مانده اندر حلقهٔ دام

نه دیده خواری افتادگان را

نه فکریش از برای آب و دانه

نه غافل گشته هیچ از رسم و رفتار

نه تیری بر پر و بالش نشسته

بکرد آن صید مسکین، ناله آغاز

مرا بین و رها کن خودپرستی

چنان در بند سختم بسته صیاد

چنان تیره است در چشم من این دام

چنان دلتنگم ازین محبس تنگ

نه دارم دست دام از هم گسستن

مشوش گشته از محنت، خیالم

غبار آلوده ام، از پای تا سر

ز اوج آسمان، لختی فرود آی

بگفت، ای پست طالع، ما همائیم

سحرگه، چون گذر زان ره فتادش

که، ای پیرو شده آز و هوی را

از آن میترسم، ای یار دلفروز

مرا هم هست امید رهیدن

نشستن در درون خانه، خرسند

چو کبکان، گر که نتوانم خرامی

ندانم گر چه با شاهین ستیزی

توانم خفت بر شاخی به گلزار

بگفت اکنون زمان سیر باغ است

چو روزی و شبی بگذشت زین کار

خریده دل برای مهربانی

فرامش کرده آن گردن فرازی

ز برق آرزو، خاکستری دید

بنای شوق را بنیاد رفته

رسیده آن سیه کاری بانجام

از آن کشتیت افتادست در آب

از آنت هست چشم دل، فروزان

بگلشن، سرو از آن بفراشت پایه

بپرس از ناتوانان تا توانی

ز مهر، آموز رسم تابناکی

نکوکار آنکه همراهی روا داشت

خوش آنکو گمرهی را جستجو کرد

متاب، ای دوست، بر بیچارگان روی

اگر بر دامن کیوان نشستیم