زانکه در آن اهرمنی رهنماست

کس نشد آگاه که مقصد کجاست

فکرتشان یکسره آز و هواست

ای بره، این گرگ بسی ناشتاست

رهزن طرار تو را در قفاست

این گنه تست، نه حکم قضاست

چند بر این لقمه تو را اشتهاست

وام تو چون باز دهد؟ بینواست

هرچه توان ساخت درین یک بناست

پاک کن این خانه که جای خداست

موعظت دیو شنیدن خطاست

راه تو هرجا که روی روشناست

طوطیک وقت ز دامت رهاست

تا چو کلیمی تو و دینت عصاست

زانکه تو را اول نشو و نماست

نزد کلاغش چه نشانی؟ هماست

درد تو دردیست که کارش دواست

تا که بدکان عمل مومیاست

هرچه فساد است ز روی و ریاست

این دل آلوده به کارت گواست

دست تو هر شام و سحر بر دعاست

گوش تو بر بیهده و ناسزاست

پشت تو از پشتهٔ شیطان دوتاست

تا به تنور تو هوی نانواست

تا خردت کشتی و جان ناخداست

کلبهٔ تن را چه ثبات و بقاست

تن ز تو هرچند ستاند گداست

تیرگی بزم تو بیش از ضیاست

گر ره تو از ره ایشان جداست

عجب سلامت نپذیرد، بلاست

آنچه که ایام ندارد وفاست

دزد کی از دزد کند بازخواست

از تو چرا درگذرد؟ اژدهاست

طعمهٔ سال و مه و صبح و مساست

گر که نه ما گندم و چرخ آسیاست

گر که بنائی است، در آخر هباست

مورچه در خانهٔ خود پادشاست

غرق شدستیم و زمان شناست

تا که درین باغچه خار و گیاست

ملک دلت چون ده بی روستاست

ناید از آئینه به جز حرف راست

معرفت آموز که جانرا غذاست

عقل نداند ز کجا ابتداست

تا بپس پرده ببینی چهاست

آهوی جانست که اندر چراست

با فلک پیر ترا کارهاست

چون گه تحقیق رسد بوریاست

با تو درین خانه چه کس آشناست