آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است

زاغ سپهر، گوهر پاک بسی وجود

در مهد نفس، چند نهی طفل روح را

هر کس ز آز روی نهفت از بلا رهید

در رزمگاه تیرهٔ آلودگان نفس

در نار جهل از چه فکندیش، این دلست

شمشیرهاست آخته زین نیلگون نیام

تا در رگ تو مانده یکی قطره خون بجای

همواره دید و تیره نگشت، این چه دیده ایست

دانی چه گفت نفس بگمراه تیه خویش:

در دفتر ضمیر، چو ابلیس خط نوشت

مینا فروش چرخ ز مینا هر آنچه ساخت

از سنگ اهرمن نتوان داشت ایمنی