ای شده سوختهٔ آتش نفسانی

دزد ایام گرفتست گریبانت

صبح رحمت نگشاید همه تاریکی

راه پر خار مغیلان وتو بی موزه

ای بخود دیده چو شداد، خدابین شو

تو سلیمان شدن آموزی اگر، دیوان

تا بکی کودنی و مستی و خودرائی

تو درین خاک سیه زر دل افروزی

پیش دیوان مبر اندوه دل و مگری

عقل آموخت بهر کارگری کاری

خود نمیدانی و از خلق نمیپرسی

که برد بار تو امروز که مسکینی

دست تقوی بگشا، پای هوی بربند

گهریهای حقیقت گهر خود را

دیدهٔ خویش نهان بین کن و بین آنگه

حیوان گشتن و تن پروری آسانست

با خرد جان خود آن به که بیارائی

با خبر باش که بی مصلحت و قصدی

نفس جو داد که گندم ز تو بستاند

دشمنانند ترا زرق و فساد، اما

تا زبون طمعی هیچ نمیارزی

خوشتر از دولت جم، دولت درویشی

خانگی باشد اگر دزد، بصد تدبیر

برو از ماه فراگیر دل افروزی

پیش زاغان مفکن گوهر یکدانه

گر که همصحبت تو دیو نبودستی

صفتی جوی که گویند نکوکاری

بگذر از بحر و ز فرعون هوی مندیش

اژدهای طمع و گرگ طبیعت را

بفکن این لاشهٔ خونین، تو نه ناهاری

گر توانی، به دلی توش و توانی ده

خون دل چند خوری در دل سنگ، ای لعل

گر چه یونان وطن بس حکما بودست

کلبه ای را که نه فرشی و نه کالائیست

زنده با گفتن پندم نتوانی کرد

کینه می ورزی و در دائرهٔ صدقی

تا کی این خام فریبی، تو نه یاجوجی

مقصد عافیت از گمشدگان پرسی

گوسفندان تو ایمن ز تو چون باشند

گاه از رنگرزان خم تزویری

تشنه خون خورد و تو خودبین به لب جوئی

دود آهست بنائی که تو میسازی

دیده بگشای، نه اینست جهان بینی

چو نهالیست روان و تو کشاورزی

تو چراغی، ز چه رو همنفس بادی

تو درین بزم، چو افروخته قندیلی

تو ز خود رفته و وادی شده پر آفت

تو رسیدن نتوانی بسبکباران

فکر فردا نتوانی که کنی دیگر

عاقبت کشتهٔ شمشیر مه و سالی

هوشیاری و شب و روز بمیخانه

همچو برزیگر آفت زده محصولی

مار در لانه، ولی مور بافسونی

دل بیچاره و مسکین مخراش امروز

داستانت کند این چرخ کهن، هر چند

روز بر مسند پاکیزهٔ انصافی

دست مسکین نگرفتی و توانائی

ظاهرست این که بد افتی چو شوی بدخواه

دیو بسیار بود در ره دل، پروین