سود خود را چه شماری که زیانکاری

تو به خوابی، که چنین بیخبری از خود

بال و پر چند زنی خیره، نمی بینی

بر بلندی چو سپیدار چه افزائی

چیست این جسم که هر لحظه کشی بارش

طینت گرگ بر آن شد که بیازارد

اهرمن را سخنان تو نترساند

بزبونی گرویدی و زبون گشتی

دل و دین تو ربودند و ندانستی

غم گمراهی و پستی نخوری هرگز

ماند آنکس که بجا نام نکو دارد

تا که سرگشتهٔ این پست گذرگاهی

دامن آلوده مکن، چونکه ز پاکانی

جان تو پاک سپردست بتو ایزد

وقت بس تنگ بود، ای سره بازرگان

سپرو جوشن عقل از چه تبه کردی

بود بازوت توانا و نکوشیدی

چرخ دندان تو بشمرد نخستین روز

کمتری جوی گر افزون طلبی، پروین