دگر باره شد از تاراج بهمن

پریرویان ز طرف مرغزاران

خزان کرد آنچنان آشوب بر پای

ز بس گردید هر دم تیره ابری

هوا مسموم شد چون نیش کژدم

بنفشه بر سمن بگرفت ماتم

سترده شد فروغ روی نسرین

بباغ افتاد عالم سوز برقی

خسک در خانهٔ گل جست راحت

بسختی گشت همچون سنگ خارا

سیه بادی چو پر آفت سمومی

به بیباکی بسان مردم مست

شهان را تاج زر بربود از سر

تو گوئی فتنه ای بد روح فرسا

ز پای افکند بس سرو سهی را

بهر سوئی، فسرده شاخ و برگی

کسی بر خیره جز گردون گردان

به پستی کشت بس همت بلندان

نمود آنقدر خون اندر دل کوه

در آغوش ز می بنهفت بسیار

در این ناوردگاه آن به که پوشی

چگونه بر من و تو رام گردد

مرو فارغ که نبود رفتگان را

مشو دلبستهٔ هستی که دوران

بغیر از گلشن تحقیق، پروین