دزد تو شد این زمانهٔ ریمن

گر برتریت دهد فروتن شو

کشته است هماره خنجر گیتی

امروز گذشت و بگذرد فردا

بی نیش، عسل که خورد ازین کندو

این بیهنر آسیای گردنده

ایام بود چو شبروی چابک

ما را ببرند بی گمان روزی

روغن بچراغ جان ز علم افزای

از گندم و کاه خویش آگه باش

خواهی که نه تلخ باشدت حاصل

هنگام زراعت آنچه کشتستی

گر سوی تو دیو نفس ره یابد

بی شبهه فرشته اهرمن گردد

ابلیس فروخت زرق وبا خود گفت

زین باغ که باغبانیش کردی

مرغان ترا همی کشد رو به

تا پای بود، راه ادب میرو

یک جامه بخر که روح را شاید

مرجان خرد ز بحر جان آورد

بی دست چه زور بود بازو را

از چاه دروغ و ذل بدنامی

باید ز سر این غرور را راندن

کس شمع نسوخت زین فروزینه

خواهی که نیفکنند در دامت

در دفتر نفس درسها خواندی

گر مست هنوز کورهٔ هستی

جز باد نبیختیم در غربال

جان گوهر و جسم معدنست آنرا

گر کج روشی، براستی بگرای

از پردهٔ عنکبوت عبرت گیر