نخواست هیچ خردمند وام از ایام

بچشم عقل درین رهگذر تیره ببین

هزار بار بلغزاندت بهر قدمی

اگر حکایت بهرام گور می پرسی

ز غم مباش غمین و مشو ز شادی شاد

ز تخم تلخ نخورد است کس بر شیرین

از آن سبب نشدی همعنان هشیاران

تو آرمیدی و این زاغ میوه برد همی

چو پای هست، چرا باز مانده ای از راه

تو برج و باروی ملک وجود محکم کن

ترا که خانهٔ دل خلوت خدا بود است

جفای گیتی و کجگردی سپهر بلند

بحرص و آز مبر فرصت عزیز بسر

زمان رنج شد، ای کرده سالها راحت

بمقصدی نرسی تا رهی نپیمائی

هر آن فروغ که از جسم تیره میطلبی

مگوی هر که کهن جامه شد ز علم تهیست

به نیک جامه چو بیدانشی مناز که خلق

چو گرگ حیله گر اندر لباس چوپان شد

چو وقت کار شود، باش چابک اندر کار

ز جام علم می صاف زیرکان خوردند

بشوق گنج یکی تیشه بر زمین نزدیم

اگر بلند تباری، چه جوئی از پستی

کدام تشنه بنوشید از سبوی تو آب

چگونه راهنمائی، که خود گمی از راه

بسی است پرتگه اندر ره هوی، پروین