در خانه شحنه خفته و دزدان بکوی و بام

گر عاقلی، چرا بردت توسن هوی

کس را نماند از تک این خنگ بادپای

در خانه گر که هیچ نداری شگفت نیست

دزد آنچه برده باز نیاورده هیچگاه

میکاهدت سپهر، چنین بی خبر مخسب

از کار جان چرا زنی ای تیره روز تن

از بهر صید خاطر ناآزمودگان

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب

منشین گرسنه کاین هوس خام پختن است

بگشای گر که زنده دلی وقت پویه چشم

در تیرگی چو شب پره تا چند میپری

ای زورمند، روز ضعیفان سیه مکن

فتوی دهی بغصب حق پیرزن ولیک

وقت سخن مترس و بگو آنچه گفتنی است

درد از طبیب خویش نهفتی، از آن سبب

از بهر حفظ گله، شبان چون بخواب رفت

چاهت چراست جای، گرت میل برتریست

چندی ز بار گاه سلیمان برون مرو

عمریست رهنوردی و چون کودکان هنوز

پروین، شراب معرفت از جام علم نوش