دل اگر توشه و توانی داشت

دیده گر دفتر قضا میخواند

رهزن نفس را شناخته بود

کشت و زرعی به ملک جان میکرد

گوش ما موعظت نیوش نبود

ما در این پرتگه چه میکردیم

با چنین آتش و تف و دم و دود

آزمند این چنین گرسنه نبود

همه را زنده می نشاید گفت

داستان گذشتگان پند است

رازهای زمانه را میگفت

اشکها انجم سپهر دلند

تن بدریوزه خوی کرد و ندید

خیره گفتند روح گنج تن است

تن که یک عمر زندهٔ جان بود

آنچنان شو که گل شوی نه گیاه

نیکبخت آن توانگری که بدل

چاشت را با گرسنگان میخورد

زندگانی تجارتی است کاز آن

بوریاباف بود جولهٔ دهر

رو به روزگار خواب نکرد

گم شد و کس نیافتش دیگر

صید و صیاد هر دو صید شدند

دل بحق سجده کرد و نفس بزر

ما پراکندگان پنداریم

موج و طوفان و سیل و ورطه بسی است

خامهٔ دهر بر شکوفه نوشت:

تیره و کند گشت تیغ وجود