ایام عمر، فرصت برق جهان نداشت

قسمت همای وار به جز استخوان نداشت

مرغی که آشیانه درین خاکدان نداشت

بیدار آنکه دیده بملک جهان نداشت

کو سالکی که زحمت این هفتخوان نداشت

یک نیکروز کاو گله از آسمان نداشت

وانکس که کام یافت، دل کامران نداشت

کس بهره از زمانه به جز یک زمان نداشت

الحق خبر ز زندگی جاودان نداشت

این قصر کهنه، سقف جواهر نشان نداشت

دست از سر نیاز، سوی این و آن نداشت

یا بود بال بسته و یا آشیان نداشت

پیرانه سر شناخت که بخت جوان نداشت

سوداگری که فکرت سود و زیان نداشت

کاینسان جهانفروز گهر، هیچ کان نداشت

دری گرانبهاتر و خوشتر ز جان نداشت

اندر تنور روشن پرهیز نان نداشت

دیو هوی برهگذر ما دکان نداشت

جز گرگ و غول و دزد و دغل میهمان نداشت

کاش این سموم راه سوی بوستان نداشت

چون کند گشت خنجر فرصت، فسان نداشت

گنجینهٔ تو از چه سبب پاسبان نداشت

روباه دهر چشم بدین ماکیان نداشت

امروز چرخ پیر زه اندر کمان نداشت

راه فریب هیچ گهی کاروان نداشت

گر بیم ترکتازی باد خزان نداشت

دام زمانه بود که نام و نشان نداشت

نامیخته به زهر، نوالی بخوان نداشت

قدرت بگوشمالی پیل دمان نداشت

در بحر روزگار، که کنه و کران نداشت

پروین، کسی سپرد که بار گران نداشت