چو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست

نه آگهی تو که این رشتهٔ گرفتاریست

که گرگ را ز ازل پیشه مردم آزاریست

بخواه چاره ز عقل، این نه روز ناچاریست

هزار شعبده بازی، هزار عیاریست

چرا که دوستی دشمنان ز مکاریست

سزاش تاب و تب روزگار بیماریست

مگوی نور تجلی فسون و طراریست

بوقت صبح چرا کوه و دشت گلناریست

مبرهن است که بیزار ازین پرستاریست

که هر چه در دل او هست، از تو بیزاریست

بپوش روی ز آئینه ای که زنگاریست

ترا چه مزد بپاداش این گرانباریست

که اقتضای دل پاک، پاک انگاریست

اگر ز میوه تهی شد، ز پست دیواریست

شگفت نیست گر آئین ما سیه کاریست

متاع او همه از بهر گرم بازاریست

هزار سود نهان اندرین خریداریست

فروخت بر همه و گفت مشک تاتاریست

غمش مخور که نه کاریش غیر خونخواریست

فلک چو تیغ کشد، زخم سوزنی کاریست

کدام نقطه که بیرون ز خط پرگاریست

بخانهٔ دگران پیشهٔ تو معماریست

سزای کار در آخر همان سزاواریست

بلندئی که سرانجام آن نگونساریست

نخست سنگ بنای بلند مقداریست

روان پاک چو خورشید و تن شب تاریست

زمان خواب گذشتست، وقت بیداریست