آنکس که چو سیمرغ بی نشانست

ایمن نشد از دزد جز سبکبار

اسبی که تو را میبرد بیک عمر

مردم کشی دهر، بی سلاح است

خودکامی افلاک آشکار است

افسانهٔ گیتی نگفته پیداست

هر غار و شکافی بدامن کوه

بازیچهٔ این پرده، سحربازیست

دی جغد به ویرانه ای بخندید

تو از پی گوری دوان چو بهرام

شمشیر جهان کند مینماند

بس قافلهٔ گم گشته است از آنروز

بس آدمیان پای بند دیوند

از پای در افتد به نیمهٔ راه

زین تیره تن، امید روشنی نیست

شادابی شاخ و شکوفه در باغ

دل را ز چه رو شوره زار کردی

خون خورده و رخسار کرده رنگین

آری، سمن و لاله روید از خاک

در کیسهٔ خود بین که تا چه داری

ز اسرار حقیقت مپرس کاین راز

ای چشمهٔ کوچک بچشم فکرت

اینجا نرسد کشتئی بساحل

بر پر که نگردد بلند پرواز

گرگ فلک آهوی وقت را خورد

اندیشه کن از باز، ای کبوتر

جز گرد نکوئی مگرد هرگز

گر عمر گذاری به نیکنامی

در ملک سلیمان چرا شب و روز

پیوند کسی جوی کاشنائی است

مگذار که میرد ز ناشتائی

فضل است چراغی که دلفروزست

چوگان زن، تا بدستت افتد

چون چیره بدین چار دیو گردد

گر پنبه شوی، آتشت زمین است

بس تیرزنان را نشانه کردست

در لقمهٔ هر کس نهفته سنگی

یکرنگی ناپایدار گردون

فرصت چو یکی قلعه ایست ستوار

کالا مخر از اهرمن ازیراک

آن زنده که دانست و زندگی کرد

آن کو بره راست میزند گام

بازیچهٔ طفلان خانه گردد

آلوده کنی خاطر و ندانی

هیزم کش دیوان شدن زبونیست

ننگ است بخواری طفیل بودن

این سیل که با کوه می ستیزد

بندیش ز دیوی که آدمی روست

در نیمهٔ شب، نالهٔ شباویز

از منقبت و علم، نیم ارزن

کردار تو را سعی رهنمونست

عطار سپهرت زریر بفروخت

در قیمت جان از تو کار خواهند

اطلس نتوان کرد ریسمان را

ز اندام خود این تیرگی فروشوی

پژمان نشود ز آفتاب هرگز

برزیگری آموختی و کشتی

مسپار به تن کارهای جان را

یاری نکند با تو خسرو عقل

مزروع تو، گر تلخ یا که شیرین

هر نکته که دانی بگوی، پروین