از دل غم او دریغ داریم

تا در سر کوی تو بلغزند

دوزیم ز چاک سینه مرهم

خود چیست متاع دین که آن را

سیراب و معززیم، شاید

عالم همه ریش و آن مه ما

تو گل به جهان فشانی و ما

عرفی بد ما مگو که اسرار