باز این منم به صد دل خشنود در سماع

رویم به روی دلبر و قوال در سرود

پرهیز ای فرشته که اینک به عرش و فرش

باز این چه سوزش است که خونابه ریز شد

هنگام مردن است، تپیدن بسی به خون

زاهد که بود زمزمه دشمن به دیر عشق

عرفی سرود بزم که یادش آمد که باز