قویست دین محمد بآیت فرقان

یمین دولت و پیراسته بتیغش ملک

ز خیر هرچه رسول خدای را خبرست

رسول گفت که بیغوله های روی زمین

وزین سپس برسد دست و تیغ محمودی

همی درست شود آنکه مصطفی فرمود

عجب مدار تو زو این صفت که دولت او

همیشه از قبل آفرین و خدمت او

بیک سفر ملکانرا نبود جز یک فتح

سفر یکیست خداوند را و پنجه فتح

دزی گشاده که وهم اندر و بود عاجز

براند خسرو مشرق بسوی بیلارام

یکی بیابان بود اندر آن نواحی صعب

بطول و عرض همی کرد با سپهر مری

بروز از بر سر آفتاب چون آتش

بچاره بودی گر بودی اندر و نخچیر

رهی شکسته تر از عهد مردم بیدین

بساطهاش همه سنگهای همچو خسک

به خار غیبه ربودی درختش از حوشن

چنان قعیر که هنگام برگذشتن ازو

چنان گذشتی زو شاه خسروان گفتی

ز موج آب چو بگذشت رایت منصور

هم از نخست به شر ساوه برکشیده سپاه

بپشت ماهی قعرش ، بماه کنگره ها

بگرد خندق او بر دمیده بیشه ز رمح

بساعتی بگرفت آن حصار و غارت کرد

درونه سایر ماند و نه طایر از بر خاک

حصار دیگر بکواره شد که شاه عجم

مرادش آنکه زیادت کند مر ایمانرا

حصار دیگر برنه ، امیر او هردت

گرفت حصنش و پیلان و گنج او برداشت

دگر حصار مهاون که برجش از بالا

همی بنالد گفتی زمین و رنجه شود

بگرد خندق او بیشه ای که هرگز وهم

در او سپاهی محکم چو کوه و جمله چو ابر

ز جان خویش بپرخاش دست شسته همه

فروغ تیغ یمانی بدیتشان به نبرد

بدان حصار درون لشکری قوی گر چند

همی بگفت که : با من که بس بود به سپاه

چو دید رایت منصور شاه بر در حصن

به مغز ، قصد سر تیغ های آینه رنگ

نخست رزمی پیوست کز نهیب و شعاع

همی زدندی شمشیر آهوان سرای

حصار و نعمت از آن لشکر قوی بستد

چو دید نصرت شاه زمانه و دانست

گریخت ، خویشتن اندر میان آب افکند

همی در آب فکندند خویشتن قومش

وگرچه هست دگر من دگر نگویم از آنک