بیروان تن پیکری پاکیزه چون بی تن روان

ور بیندازیش تیرست ، ار بدو یازی کمان

از گمان آگاه نه در دل بود همچون گمان

ریزۀ الماس دیدی بافته بر پرنیان

چون بآب روشن اندر پر ستاره آسمان

کآتش افروخته ست آن یا شکفته بوستان

زخم او همرنگ آتش بشکفاند ارغوان

و اندر آهن گنج مروارید دارد بیکران

هیچکس دیده است مروارید را پولاد کان

گلستان رزمگه گردد ازو چون گلستان

کشتن بدخواه او را تیز باشد بی فسان

سایۀ یزدان شه کشور ده کشور ستان

زیر پیمانش سپهر و زیر فرمانش جهان

ور میان بندد ، بزرگی پیش او بندد میان

دل دهان گردد بدان گفتار و اندیشه زبان

مرمیان را نیستی پیوند و بند اندر میان

پیر گشته مردمی از یاد او گردد جوان

پادشاهی را چراغ و نیکنامی را نشان

بر زده گرد سپاهت لشکر هندوستان

داغ تمییز تو ای شاه جهان چیپال و خان

در سر گفتار چشمی ، در سر کردار جان

زیر هر پیچی ز انگشت تو گنجی شایگان

زر نستاند ستاننده از دهنده رایگان

کوه گردد زیر زین و باد گردد زیر ران

گرد میدان : نیل گردد ، سنگریزه : ناردان

تیر تو چونان رود در جوشن و بر گستوان

جان ز بیم تیغ تو بر مرگ دارد دیده بان

وز رمه چیزی نماند چون بماند بی شبان

کاربینی ، کارجوئی ، کارسازی ، کاردان

جامۀ شادی تو پوش و نامۀ شادی تو خوان

شاد باش آن دل همیشه کز تو باشد شادمان

تا سپاه تیر ماه آرد نشان مهرگان

با تو باد این هر چهار ، ای شاه گیتی جاودان