فیلسوفی به نزد من مهمان

تیز چون تیغ تو گشاده زبان

از کم و بیش آشکار و نهان

از نجوم و طبایع حیوان

به حد طاقت و حد امکان

.........................

پرسم از تو نکودهیش لسان

از دلش مرکب و ز گل میدان

گرد سنبل همی کند جولان

گاه بر ارغوان زند چوگان

حلقه) زلف حطبه (؟) جانان

سینه اندر بساخته به میان

گرد او تیر و گرد تیر کمان

چشم آن ماهروی مشک افشان

نپذیرد به نیستیش گمان

رامش جان و اندرو مرجان

.........................

که بیار است روشنائی از آن

دامنش در زمین فکنده کشان

به سیاهی چو عشق در هجران

بوی چون مشک ، رنگ چون قطران

همه بگرفت از کران به کران

............................

که گرفته ست طول و عرض جهان