عارضش را جامه پوشیدست نیکویی و فر

طرفه باشد مشک پیوسته بآتش ماه و سال

چون تواند دل برون آمد ز بند حلقه هاش

هر که مشک نیک و دیبای نکو خواهد همی

زانکه تا زلفین او بوئیدم و دیدم رخش

کین و مهر ار نه یکی باشد بر عمرش چرا

مهرش اندر جسم من آمیخته شد با روان

گشتم از عشقش چنین ناپارسا بر خویشتن

خسرو مشرق ، امین ملّت و فرّخ نشان

آنکه در هر چیز دارد رسم همچون نام خویش

اصل نیک از فرع نیک آید نباشد بس عجب

خلق را ماند که خلق از خاک باشد او ز نور

عقل از و شد نیکنام و علم از و شد رهنما

دستها زو پر درم شد ، لفظها زو پر ثنا

ای بزرگ بی نهایت ، ای امیر بی خلاف

ای بتو نیکو مروّت ، ای بتو زیبا ادب

غایت اجلال و جاهی ، رایت اقبال و بخت

جز تو گر شاهست ، شاهی سهل باشد در جهان

پیش مردان ملک را نبود خطر لیکن ملک

معدن گوهر بود آری صدف لیکن همی

همچنان خواهی که دانی کار گیتی را همی

هر زمان شاها در آثار تو گیتی گم شود

دل نه زان ماند ز مدح تو که نندیشد همی

تا نکاری هیچ تخمی بر نیاید در جهان

پرخطر باشد ز تو بدخواه و در نعمت ولی

از سفر کردن چنان گردی که تا گیتی بود

هر شبی چندان زمین بری که هر ماهی فلک

بر حذر باشند مردم از صروف روزگار

بر سخن گویان دو دست تو همی بارد درم

تا همی گردد سپهر و تا همی پاید زمین

پادشاهی گیر و نیکی گستر و گیتی گشای