دو هفته ماه من ای لعبت بهشتی رو

تو سرونازی و بر چشم منت باید جای

تراست نازش کبک و چمیدن طاووس

بزلف پیچان، بنهاده یی دو صد نیرنگ

گهی سراغ کنی از دلم، گهی از تن

مراست یکتن و آنهم هلاک آن رخسار

تو در خرامش و نازی و من ز فرقت تو

خوش آنکه آیی مخمور چشم و تافته زلف

برای دلها، زنجیر هشته از طره

چنان بتازی بر من، که شیر بر نخجیر

ز در و گوهر، مملو کنی مرا کلبه

همی ببالی بر خود بتابش رخسار

گهی بگویی، کو لاله را بدینسان رنگ

مرا بگویی گر منصفی بیا و ببین

گهی بگویی جامی شراب ناب بیار

علی امیر عرب، پادشاه کشور دین

مروتش را زین نغزتر کجا برهان؟

که داد در ره حق، گاه جوع، نان بفقیر؟

گرفت کشور دین را، بضربت شمشیر

بدست قدرت، در، برگرفت از خیبر

به او اعادی گر کینه ور شدند چه غم

غلام درگه او، گر غلام وگر خواجه

زهی به رأفت و الطاف، بیکسان را یار

ز روی مدح تو امروز پرده برگیرم

تو آن عدیم عدیلی که بهر معرفتت

یکیت خواند از صدق اولین مخلوق

خدات خوانده ولی، مصطفات گفته وصی

هوا نبارد، گر گوئیش بخشم مبار

من و مدیح تو، وین عقل بینوا، حاشا

ز مهر جانب عمان ببین و شعر ترش

ثنا و مدح ترا حد و حصر نیست ولیک

همیشه تا که بسنگ و سبو زنند مثل

موافقان تو دایم، گرانبها چون سنگ