صلای سرخوشی ای صوفیان درد آشام

که برد ز آینه ی روزگار، زنگ ظلام

شکوفه ی طرب از هر کنار شد بسام

چه باک ازینکه سگان را فرو گرفت ز کام

ز جای خیزد، خیز ای بهشت روی غلام

بساغر ای بت طاووس چهر کبک خرام

بخور حلال، کزین پس محرم ست و حرام

ز سدره صدره برتر نهاد باید گام

محمد عربی، شاه دین، رسول انام

چراغ سعی و صفا، آفتاب رکن و مقام

باتفاق کرام عرب پس از احرام

یسبحون له ذوالجلال و الاکرام

عنان کشیده بخم غدیر، ساخت مقام

که ای رسول بحق، حق ترا رساند سلام

بگوش کآمد نصب خلیفه را هنگام

ازین زیاده منه ماهتاب را به غمام

درش گشا که ز گلرنگ، خوش ز عنبر فام

یکی ست محرم راز تو، دیگران نمام

دهند فرق سگ و خوک وروبه از ضرغام

که تا پدید کند هرچه شد به او الهام

بلند کرد علی را بدین بلند کلام

زدند نعره که: نعم النبی نعم الامام

مدام آب درآید بدیده ی اوهام

وراونه هادی دین خدا شدی به حسام

که فرق کردی مصحف کدام وزند کدام؟

هنوز کعبه ی حق بد، مدینة الاصنام

شکافت از هم وزد در میان دریا گام

علی ست آنکه بآتش سرود بردو سلام

معاشران را از بیم غرق، داد آرام

شعیب و یونس و لوط و دگر رسل بتمام

ظهور کرده بهر دوره یی بدیگر نام

بکش عنان که عوامند خلق کالانعام+

بکشتن تو برآرند تیغ ها زنیام

ندا کنی که به بینید خویش را اندام

که با خدایی همراز و همدم و همنام

بدرگه تو ملک را همی قعود و قیام

به فر امر تو جاری ست روح در اجسام

که از ولای تو بیرون نمی گذارد گام

بجز ثنای تو شغلیش نی بصبح و بشام

عدوی جاه ترا زهر حسرت اندر جام