زندگانی چیست دانی؟ جان منور داشتن

عرش، فرش پایکوب تست، همت کن بلند

بگسل این دام هوس ای مرغ قدسی آشیان

بهر دیناری، کش از خاکست، پذرفتن وجود

ای مسلمان تابکی، خون مسلمان ریختن؟

سینه خالی کن ز کبر و آز و شهوت، تا بکی

تا بچند این نخوت و ناز و غرور و عجب و کبر

این سر غدار را تا کی نهفتن در کلاه؟

بی کلاهانند اندر ساحت اقلیم عشق

کرده هر نقشی ولی زحمت فکندن بر قلم

کاشف راز درون، از مژه آوردن بهم

کارشان، بر روی نطع عاشقی، پاکوفتن

بی دروبامند، اما آسمان را آرزوست

لب خموش اما نشایدشان سر هر موی را

شیر یزدان، داور امکان، خدیو دین علی

باید آنکس را که مهر او نباشد، ای پدر

شخص قدرش در تمام عالم کون و فساد

دوش در معراج توصیفش، براق فکر را

خوش همی راندم به تعجیلی که جبریل خرد

نامیان ممکن و واجب که دریایی ست ژرف

عشق گفتا، رفرفم من برنشین برتر خرام

حاجب وهمم، گریبان سبکرائی گرفت

جز پس این پرده هرجا دست دست مرتضی ست

عشق گفتا ای گرانجان سبکسر، لب ببند

از پس این پرده دست او مگر نامد برون

ز آن زمان در حیرتستم کاین عجایب مظهریست

ممکن و در لامکان، جهل ست کردن اعتقاد

عشق گوید هرچه می خواهی بیان کن باک نیست

عقل گوید حد نگهدار ای مسلمان، زینهار

فتنه خیزد، دست اگر خواهی بیاوردن فرود

عشق گوید غایت کفرست با صدق مقال

عقل گوید تا به کی زین فکرت آشوب خیز

در بر اغیار، سر حق مگو، زشت ست زشت

ای علی ای معدن جود و جلال و فضل وعلم

جز تو کس را کی رسد در کعبه ای دست خدا

فاش می خواندم خدایت در میان خاص و عام

من نمی گویم خدایی، لیک بی توفیق تو

من نمی گویم خدایی، لیک بی تأیید تو

من نمی گویم خدایی، لیک بی امداد تو

من نمی گویم خدایی، لیک می گردد پسر

من نمی گویم خدائی، لکی باید خلق را

منکران را هم سر و کار اوفتد آخر بتو

نوح را کشتی بگرداب فنا بودی هنوز

طبع من از ریزش دست تو آرد شعر نغز