بزرگ مایه ی ایجاد قادر ازلی

ز نور پاک جمال محمد و علی ست

دو دست کار کنند این دو دستیار وجود

بصورتند دو، لیکن بمعنی اند یکی

بکوب حلقه ی طاعت، در مدینه ی علم

چو در گشوده شد آنگه بشهر، یابی راه

نبی کند زولی قصه، چون گلاب از گل

زمانه گرچه سر ابتذال دین دارد

گرفتم آنکه شود در زمانه منکر نور

چو آفتاب فروزان ز شرق کرد طلوع

بود محال کزین بادها فرو میرد

خدیو آئین یعسوب دین که چرخ برین

نسیم تربیت او بود که در مه سال

شراب تقویت او بود که در شب و روز

چوب بندگی طلبید از فلک، دو دست قبول

کنند هر دو ز یاقوتی ادعا لیکن

دو کوکبند، فروزنده لیک چندین فرق

بجز ولایت او قصد حق نبد ز الست

شها مدیح تو واجب شده ست عمان را