به پرده بود جمال جمیل عزوجل

چو خواست آنکه جمال جمیل بنماید

من از مفصل این نکته مجملی گفتم

به چشم خودبین در آینه مشاهده کرد

مقدس ازلی از چه؟ از حدوث و نقوص

از آن مشاهده، مشهود گشت، عشق بدیع

چگونه عشقی، درنده ی تمام حجب

به جستجوی محل، ساز بیقراری کرد

یکی نبود که چون جان بگیردش به کنار

امانتی شد و از بهر امتحان شد عرض

ز کاینات، ز عالم گرفته تا جاهل

ز قدسیان سما تا به عرش و لوح و قلم

بقدر همت خود هر یکی «بلی» گفتند

قبول کثرت و قلت مگر که باعث گشت

ولی تحمل مجموع آن نیارستند

چه بود؟ بار بلا بود و فقر بود و فنا

رسید غیرت و شد غیر سوز و میدانست

بمدعی نسزد عشق و ناپسند بود

به این نمود، که بار تو نیست، لاتحمل

هنوز ناله ی واحسرتا بگوش رسد

چو سر به جیب نمودند و سر برآوردند

برهنگان، که در آدابشان نه کذب و نه لاف

بدرد مایل از آنسان که دیگران بدوا!

چو دردمند بصحت، بانتظار بلا!

بآب تشنه و آبی ندیده جز خنجر

نخورده آب، بخواهش مگر که از شمشیر

عمل بشرط نمودند و بندگی کردند

کجاست رفوف عشق ای عجب که در این سیر

چوعشق خیمه زند عقل را چه جاه و خطر؟

هلا، کنید ز رطل گران گرانبارش

امل بیامد و روی از سخن بگرداندی

جمال و آینه ی عشق و عاشقست یکی

یکیست نقطه و در لوح، احسن التقویم

یکیست مشعل و در صحن این زجاجی کاخ

یکیست نور فروزان، ازوست هر قندیل

یکیست اسم و به مجموع اولیا مشهود

یکی نهال و ازو در میان هزار ثمر

یکیست شخص و ملبس به صد هزار لباس

همه در آینه ی مرتضی نموده جمال

جمال شاهد معنی چو جلوه ها بخشد

ورت بدیده سبل هست باز پرس سبیل

بزن بدامن شوریدگان حق، دستی

ز مکر، آینه مصقول و دیده نابیناست

وگرنه از چه طریق این نفاق پیمودند؟

زیاد بردند اسرار ایزد دادار

هم از حرم برمیدند با خیال کنشت

از آن بلیه ببازار حق فتاد، شکست

الا که راه درازست و غول ره، بسیار

چو شیر شرزه درآید، چه جای تعریف ست

زهی به منزلت از جمله کاینات اشرف

پس از خدای تو باشی اجل ممدوحان

اگرچه نوش بود نیش اگر ترا ز یمین

ولی عوام ز انصاف دور میدانند

تو محیی ازل و چاکر تو مستهلک

بخوان بدرگه خویشم که ناپسند بود