خرنه ای خرس را کلاه مده

موی چون میبری به پیشانی؟

کاول الفکر آخرالعمل

ترک را جبه، کرد را دستار

مرده خود توبه کرد از آب و ز نان

مشنو گر به جان کند توبه

سر دیوانه در کلاه آورد

مدهش توبه، کز مصادره جست

بهلش تاقلان شاه کشد

حق سلطان چه می کنی باطل؟

ور شدی متمن،حراست کو؟

وین ز تقویم و زیج ما بدرست

آنچه دانا ز دفترش داند

آنچه مردم ز دور میبینند

همه نقشی درو معاینه است

زانسوی پردهٔ «ولوشناست»

علم حاصل کن، ای پسر، در دین

زانکه ایمان چنین شود حاصل

هر دو همداستان شوند و رفیق

شود ایمان ازین سه پشت قوی

همه اجزای او بگیرد نور

کشف راز نهفته زود کند

زانکه ایمان مایمانی نیست

خرقهٔ مصطفی اویس قرن

که ازیشان رسید دین به کمال

زان تفرج چو غنچه بشکفتند

دیدن صورتش به کار نبود

رز خالص به امتحان به شد

طلب خرقهٔ دو تویی کرد

خرقه و خرده در میان آمد

مدنی را یقین زیادت شد

حالشان گفت و حالت آوردند

هر کرا کشف سر دین باید

ورنه در خرقه کش سر و مخروش

خرقه ها رفت و نیست منت و مزد

چه توان کرد چون طبیب بدی؟

قابلی جوی، تا قبول کند

مکن او را به خدمت از خود دور

هر یکی را نگاه دار مقام

مهل او را دگر به صحبت قوم

مده این دانه شان، که بس دونند

جز صلوة و زکوة و سنت و فرض

دین به دستار و جامه خواهی داد

بعد از آن خلق را نمایش کن

از تو طالب کجا رسد به خدا؟

زین یکی را به مخلصی برسان

به گل و گوچو گاو درمانی

گرش افیون دهی بقای تو باد

در زمستان مگس قدید کنی