تا ترا شهوت و غضب یارست

شستن جان و تن ز ظلمت عار

تو به صابون جامهٔ جانست

دست وقتی به توبه دانی برد

تا دلت را زغیر اورنگیست

دست دادی که: توبه کردم زود

توبه کان تن کند نمازی نیست

آتش توبه پاک سوز بود

هر که در توبه پایدار آمد

عادت خواجه ترک عادت نیست

تا که در لذتی، بده دادش

گر بهشتی، چراش می مانی؟

برکند بیخ جمله کاشتها

از گنه چون به توبه گردی دور

زهد بی توبه کی قرار کند؟

توبه تا خود کنی تو، خام آید

از گنه توبه کن، ز طاعت هم

توبه چون باشد از خللها دور

توبه اول مقام این راهست

در مقامی چو مرد رست آید

توبه را با سلوک این هنجار

گرنه پرهیز بر نظام بود

در چنین حالت ار خوری دارو

خانه چون تیره و سیاه شود

در زمین آنکه خار و خس بگذاشت

توبه چون راست شد ز بینش غیر

حق پرستی، نظر به غیر مکن

خرقه پوشی، به ترک عادت کوش

ترک این توبه کن، که می خوردن

تو مرید برنج و بریانی

رخ چو در توبه آوری ز گناه

باز گرد از در هوی و هوس

نه که چون توبه از گناه کنی

که: چو دادم به توبه خود را دست

برنهی میزر و گلوته به سر

تا تو بر آرزو سوار شوی

از سر اینهات تا بدر نرود

دست پیمان بده به این مردان

در میاور به عهد ایشان دست

شیخ شیرست، نزد شیر مرو

سپرست این که میدهد پیرت

پیر راه، ار چه پیر زن باشد

دست شیخ ارچه از فتوح ملاست

خود نباید به کوی توبه گذشت

شیخ کو را ز دل خبر نبود

توبه آنرا بده که دل دارد

مستان از مرید بی دل دست

دست بیمار در مگیر به مشت

پر به تقلید توبه کار شدند

بکشی صد کس اندر این گرما