صرف طاعت کن این جوانی را

عاقلی، گرد نانهاده مگرد

در دل خود مکن حسد را جای

سلطنت چیست؟ تن درستی تو

گر دل ایمن و کفافت هست

رنج و بیشی به یکدیگر باشد

نظر از پیش و پس دریغ مدار

چشمها تیره، خانها تاریست

هر چه دانسته ای ز پیش کسان

نیکی ار در محل خود نبود

وز بدی آنچه او بجای خودست

هر که خود را نخواست کوچک و خرد

حکمت نیک وبد چو در غیبست

هر چه ورزش کنی همانی تو

مهر محکم شود ز خوش خویی

خلق خوش خلق را شکار کند

هزل آب رخت فرو ریزد

دل به جانان مده، که جان ببرد

آنکه عیب تو گفت یار تو اوست

دوستی از درم خریده مجوی

خواجه ای، بگذر از غلامی چند

تا تو باشی به کار بالا دست

چرخ رام تو گشت و دورانش

گفت خود را به داد عادت کن

ماه گردون که این کرم دارد

هم به انگشت مینمایندش

آنکه ماه زمین بود نامش

در پیش روز و شب دعا گویند

به جزین خورد و خواب و خیز و نشست

چون مزاج هوا تبه شد و آب

ز دم رتبت و دوام سعاد

حل و عقدیت هست و تدبیری

پند ما گوش دار و شاهی کن

گوش کن راز و روز بینی من

گر چه روز از کسم نپرسی راز

روز ازین فتنه ها امانم نیست

خود چه محتاج قیل و قال منست؟

خود وفا نیست در نهاد جهان