پر مذبذب مباش و سر گردان

خویشتن دار و راست باش و امین

قدم اندر زمین منه جز رست

کوش تا بی حضور دم نزنی

چون روی نرم باش و آهسته

از تو موری اگر بیزارد

چون صغیر و کبیر نیست معاف

خرده را کش تو خرد میخوانی

مکن آزار خلق و گور ببین

که سخن گفت مور دم بسته

لیک داند که مور بی تابست

بر ضعیفان روا نباشد زور

چون حساب از نقیر خواهد بود

مرغ را دانه دادن از دینست

ای جوان، حاضر تو پیرانند

هر که او از گذشته یاد کند

شرم دل را شکسته دارد و تن

شرم با خود ترا به جنگ آرد

هر که را شرم کرد ازو دوری

شرم باید، لاف نگرایی

مرد را شرم سرخ روی کند

یافت عثمان ز شرم و ایمان زین

هر که داند خدای را حاضر

نکند هر چه عقل نپسندد

شرمت از فکر عاقبت زاید

مردمی چیست؟ ستر پوشیدن