پیش ازین مردمی چنین بودست

وین دم از هر دو خود نشانی نیست

هر کجا خاینیست دام انداز

بر نشیند، که: صاحبم،بر صدر

نقش زیلو شود ز بی جایی

از دو رو راست کرده سبلت و ریش

کند از شهر چند سفله به کف

رندکی چند کون دریده همه

هر یکی باد کرده در بوقی

روز در کار سخت بی خور و خفت

هر چه اندر سه روز کرده به کف

شده از دلبران و از رندان

این یکی میوه آرد، آن یک ماست

خانهٔ پر کمان و پر دولاب

سفره پر نان و دیگ پر خوردی

زدن سینه و کف و بغلک

هر یک آوازه در فگنده به شهر

که: در لنگری گشاده اخی

سفرهٔ نعمتست و شربت قند

چاک چاک کبادهٔ مردان

تیر و انگشتوانه و قدلی

پدران را ز جهل کور کنند

هم پدر گول و هم پسر ساده

پسر از خانه جور دیده و خشم

ابلهست او که یاد خانه کند

هزل و بازی و لاغ بگذارد

رنج استاد و جور باب کشد

آنکه در اصل جلد باشد و چست

چون نبیند هنر، که آموزد

نشود سخرهٔ دکان اخی

و آنکه نرمست و نقل خوار و دنی

هم سبیلان سبیل دانندش

این کمان بخشد، آن کمر سازد

بد کند کار، نیک دارندش

شب درین غفلت و سبک باری

روز هنگامه شان چو گشت خراب

هر یکی سر به کار خویش نهد

شب درآید، دگر همان بازیست

باز چون بگذرد بدین چندی

ریش ناگه رخش سیاه کند

از چمن لاله هاش چیده شود

قلیه جوید، نیاورندش ماست

بدر افتاده چون سگ از بیشه

هر دمش دل به غم در افتد و درد

نام حلوا بهل، که دود نداشت

با خود از روی جهل بد کرده