چیست مردی؟ ز مردمان بررس

مرد را مردمی شعار بود

تا نگردی تو نیز مردم و مرد

مردمی چون نبی نداند کس

آنکه کرد اندرین دو مرد نگاه

وانکه را این دو کس نگه کردند

گنج توحید را طلسمند این

تو بدان گنج ازین طلسم رسی

مردم و مرد بوده اند ایشان

مردی و مردمی به هم پیوست

مظهر این فتوت مشهور

کز خیانت نظر به کس نکند

از حیا باشدش سر اندر پیش

کس ازو نشنود حدیث گزاف

یارمندی کند ز راه ادب

نفس را بند بر نهاده به صبر

بسته دل در دوای رنجوران

ورد خود کرده در خلا و ملا

به یتیمان شهر دادن چیز

چشم بر دوختن ز عیب کسان

هر بدی جفت حال او نشود

پارسایی بود رفیق او را

ذات او زبدهٔ زمان باشد

بوده با هر دلیش معرفتی

عصمت او را حصار تن گشته

بنده ای را که عشق بپسندد

روی دل بر حبیب خویش کند

گر به تیغش زنی نپیچد رخ

حر و مستور و ستر پوشنده

کار خود را نخواهد از کس مزد

هر چه زان نفس او شکسته شود

بکشد صد عتاب و سر نکشد

رخت خود در عدم تواند برد

در جهان رنگ مقبلی اینست

هر که این سیرت اندرو یابی

در پی نفس گشتن از سردیست

بهل این خواب و خور، که عار اینست