که نرفتی دو روز یک فرسنگ

با وجود چنان حضور و نماز

خر خود را دویست بار به آب

چشم عیسی ز رحم خواب نکرد

روزش از سر آن بپرسیدند

گر شود تشنه جای خفتن نیست

پیش جبار آب من ببرد

کو شود تشنه و نداند گفت

شفقت زمرهٔ خلایق را

مومیای شکستگان بودن

از هزاران یکی شود بینا

داروی درد خویشتن سازد

کند آماده ساز راهش را

پایمرد پیادگان باشد

بهر بیچارگان کمر بندد

ننهند در وجود بوالهوسی

رخ بپیچد ز مردم آزاری

بدی نا نهاده بشناسد

ننهد در دراز دستی پای

ورنه بر خود بدان که کردی جور

جز به نام رسول نپسندم

امر اچار یارش از چپ و راست

گشته زان سایه نیز بعضی دور

هست ابری کش آب و نم نبود

بی جگر یک درم نشاید برد

که ز ذاتش کرم جدا نبود

بی جواب و سال و منت و لاف