مکن، ای خواجه، بر غلامان جور

زور بر زیر دست خویش مکن

که از آنجا تو را گماشته اند

زان میان یک وکیل خرجی تو

بندهٔ خویش را مکن پر زجر

میتوانش فروخت، گردونست

بنده را سیر دار و پوشیده

جان دهد بنده، چون دهی نانش

رزق بر اهل خانه تنگ مکن

در تو خاصیتی فزون باشد

بده و شکر آن فزونی کن

گر تو خود را در آن میان بینی

شربتی در قدح نمیریزی

ز تو با درد دل اناث و ذکور

مکن، ای دوست، گر نه هندویی

خویشتن را تو در حساب مگیر

گر چه در آب و نانتند اینها

جز یکی نیست مالک و بنده

خواجگی جز خدای را نرسد

خواجگی گر به آدمی دادست

نسبت هر دو با پدر چو یکیست

به ز فرزند بد غلامی نیک

خواجه شاید که کم خلاص شود

گر به قسمت سخن تمام شود

آن که مفلوج شد بدان زشتی

اگر این بنده را تو گنجوری

آب چشم غلام خویش مبر

نتوان زد به مذهب مالک

بمرنج از غلام خواجه فروش

تا ازین بندگیت باشد ننگ

گرت این بندگی تمام شود

تو که جز خواجگی ندانی کرد

گر حیاتی و بینشی داری

چه نگه میکنی که گاو و خرند؟

بی زبان را چنان مزن بر سر

آنکه این اعتبار کرد او را

گر نه با کردگار در جنگی

از برون گر زبان خموش کنند