یاد من کن، چو میدهم سوگند

به زمینی که اندرو هستی

به زبان شکر سخن که تراست

به دو چشم سیاه دلبندت

به دعای پر و رکوع و سجود

به وضو کردن و طهارت آب

به دم عنکبوت و صحبت یار

به عروج و به باز گشتن تو

به صلوة و زکوة و حج و صیام

در شجاعت بدان دلیری تو

به وصول و به قربت شاهت

به شکوه تو بر عقول فلک

به جگر گوشگان دلبندت

بستم کشتگان مشهد طوس

به دو هم خوابه و دو هم خانه

به بزرگان دین و یارانت

به حقوق تو در شفاعت عام

به ثریای مکه تا بثری

به قیام شب و به زاری تو

به رخ نه جمیله در مهدت

به کتاب و به جبرئیل امین

به سکون مجاوران دو سکن

به مه و مهر و فرش و کرسی و ذات

یارمندیش کن ز عالم نور

نیست اندیشه این تو او را باش

هیچ غم نیست گر تو او رایی

به قصور بضاعتش منگر

در دو گیتی بزرگوارش کن