پیه بر دنبه میگدازی تو

چون به گردون نمیرسد خاکست

که تواند بر آسمانت برد

چکنی نقش خانه از کاشی؟

دو بسازد، به عقل خام بود

چه کشی بر سپهر کوهی را؟

حق «لا تسرفوا» بجای آور

بزن و دست ظلم کن کوتاه

گردن خویش پر و بال کنی

قصر و جمعی چنین نشاید کرد

پل و بندی بساز در ره سیل

پیش اهل خرد چه خوب و چه زشت؟

راه دزدان نابکار ببند

به خدای ار خدای را دانی

هر که این را فزود آن را کاست

فاردی، پای در زیاده منه

دل بگیرد چو بیش بنشینی

صد کجا میبری؟ ز صد یک بس

زانکه ویران شود بهشت حرام

تا حلالت کند رعیت ده

نیش زنبور و خانهٔ پر شهد

که به زنبور در رسانی کار

کردنش موجب پشیمانیست

به سلیمان عمارت کعبه

یافت این نیستی بدان همه هست

عاقبت خر درو کند بازی

خاصه در دولت چنین عصری

میتوانست قصرها پرداخت

داد از آن نخوتش پشیمانی

پشت بر آز و رخ به طاعت کرد

سخنی کش بلند باشد اساس

این عمارت ببین و آن بگذار

زان چو زیبق بجنبد از چپ و راست

نهلد تا به خاک در نرود

ندهی، دوزخت فراخ شود

بفشان و بده که آن تو نیست

تو خودش کن به کام و دندان خرد

که به ایشان نمیرسد چندان

ورنه زان مال بهره خاکش نیست

نشود به زن بیش از آن راضی

چه به طفلان نارسیده دهند؟

نکند با یتیم پیوندی

غصه را یار و همنشین چکنی؟

سخنی روشنست و راهی راست

با کسم نیز نیست آزاری

کژ نباتی که تلخ دارد کام

راست شیرین کجا توان گفتن؟

فاش گردد که دشمنم یا دوست