تا ندانی که کیست همسایه

مردمی آزموده باید و راد

خانه در کوی بختیاران کن

حق همسایگان بزرگ شمار

خویشتن را مکن ز خویشان دور

خویش بد را زبان ببر به سپاس

خویش خود را نگر نداری خوار

کبر با خویش خود مکن به درم

خلق محتاج و دیدها بازست

پی ز رنجور هم دریغ مدار

به یتیمان کوچه میکن چشم

باغت ار هست و هیزم و میوه

مکن از کس اثاث خانه دریغ

دوست گیری، دگر ز دست مده

با غریبان به لطف خویشی گیر

گر غریبی غریب ساری کن

کوش تا بر ره سپاس شوی

در ادا کوش چون کنی وامی

آنکه زر داد زور داند کرد

با خداوند حق درشت مگوی

چون گزافی نگفت ازو مازار

باز بر دست خویشتن ده و داد

زر بزور اینچنین ز دست مده

باش با کم ز خود برادر و دوست

خانهٔ بی نماز ویرانست

خانه از طاعتست و خیر آباد

مسجد از خانه ساز و طاعت کن

قدم دوستان به خانه در آر

آنکه از دشمنان نسازد دوست

غرض آنست ازین جماعت شهر

ورنه هر طاعتی نهفته بهست

خیر باید ز مرد زاینده

بر مکش خانه جز به دین و به داد