ظلمت ظلم تیره دارد راه

خانهٔ ظالمان نه دیر، که زود

دود دل خانه سوز ظالم بس

ظلم تاریک و دل سیه کندت

مرد را ظلم بیخ کن باشد

چه جنایت بتر که خون خوردن؟

نیست در بیخ دولت اینان

تو نترسی که باغ سازی و تیم

باغ خود را نچیده گل بیوه

شب تاریک دوک رشتن او

وانگهی ظالمی چنین در پی

پیره زن نیمشب که آه کند

وای بر خفتگان خونخواران!

بس که دیدم دعای پیرزنان

گر به یک حبه ظلم ورزی تو

از تو گر دیده ای پر آب شود

مهل، ای خواجه، کین زبونگیران

چو ضرورت شود معاون کار

چه کنی بر قلم زنان دغل

قلمی راست کرده در پس گوش

حلق درویش را بریده به کلک

نشناسد که: کردگارش کیست؟

علم دانستن فقیر و نقیر

گر ترا تیغ حکم در مشتست

دزد را شحنه راه رخت نمود

دزد با شحنه چون شریک بود

چون سیاست نباشد اندر شهر

نیم شب کرد بر کریوه رود

همه مارند و مور،میر کجاست؟

راه زد کاروان و ده را کرد

بر حرامی چو شحنه شد خندان

چون کمان رئیس شد بی زه

شهر وقتی که بی عسس باشد

تیغ حاکم حصار شهر بود

سر دزدان که میوهٔ دارست

دزد را جای بر درخت بهست

بتو معمور داده اند این ملک

تا رخ این زمین نخاری تو

گر نه این میوه ها به بار آید

همه اندر تراش چون تیشه

گوشت دهقان به هر دو ماه خورد

دست دهقان چو چرم رفته ز کار

دو سه درویش رفته در دره

شب فغانی که: گرگ میش برد

تو پر از باد کرده پشم بروت

ای که بر قهر دیگران کوشی

هیچ در قهر خود نخواهی شد

هر که بر نفس خود مسلط نیست

پادشاهی نگاه داشتنست

اندرین تن، که ملک خاص تواست

شاهی تن ز اعتدال بود

کردن او را به شرع و عقل دوا

اندرین شوکت و جوانی خود

بر وجود خود ار ظفر یابی

زندهٔ جاودانه باشی تو

گر چه ترشست و تلخ گفتن حق

سخن ار دل شکن نباشد و سخت

هر چه گفتم اگر نگیری یاد