مطرب، آخر تو نیز شادم کن

گر چه هرگز نکرد یاد از ما

یاد او کن، ولی به نام دگر

چون در آوردیش به پردهٔ راز

ور غزل خواهد آن رمیده غزال

گر چه او دلفروزتر باشد

ورچه او ساکنست و آهسته

او به تن حکم کرد و فرمان نیز

من شکایت کنم ولی به نیاز

او چو دشمن همی کند زارم

من غمش میکشم به صد زاری

من کنم یاد ازو خلف گردم

گر کشیدم به زلف او دستی

دوش می جستم از لبش کامی

ننشستم چو تیزرو بودم

درد من خور، که صاحب دردم

جام می یافتی، ز دست مده

می کزو هست قطره و مردی

پیر ما باش و شیشه پر می کن

من کزین گونه رند باشم مست

مستم از گفتگوی عام چه غم؟

جرعه ای می ز جام من در کش

گر شود مجلس تو زین می گرم

چه نهی پیش پخته بادهٔ خام؟

اندکی گر بنوشی از جامم

اوحدی، این سخن دراز کشید

اندرین شهر چون ظریفی نیست

تا بنوشیم ساغری باهم

لاجرم جام خویش مینوشیم

تو مبین اینکه نقل کم دارم

خوان نقل بهشت آن منست

زادهٔ نیستیست هستی من

خوردم از عشق ساغر ریزان

گر تو بر من ستم کنی ور داد

باشد از عشق قوت مردان

دایهٔ دل چو سرفرازم کرد

ای که اندر شکست ما کوشی

گر چه کوتاه دیده ای بامم

خانه تاریک و وقت بیگاهست

تشنه ای، گرد جوی و چاه مگرد

آب ازین چشمهٔ سبیل بنوش