قدحی ده، که خواب من بردی

جام دردم بده، که نوش کنم

درد دردی به من رها کردند

درد بهتر که درد برجانم

چه توان کرد ؟ از آن ما اینست

خنک آنان که زود مست شدند!

دور او بیش ده، که دیر آمد

شب چو بیگه شود بخوابانش

ور خمارش کند شرابی هست

بده این جام، تا به خود باشم

بنه این جام بر سر سنگم

جام بر کف رویم و جان بر لب