بود روزی مسیح و یارانش

سخن عشق را بیان میکرد

در میان سخن چو یارانش

خواستندش نشان عشق و دلیل

روز دیگر چو رخ بکار نهاد

گفت: اگر در میانه کس باشد

هر که او روی در خدای کند

تا تنش پای بند دار نشد

چار میخ از برای تن بودست

نیست دعوی دوست بی برهان

گفته ای: بی پدر چه کس باشد؟

آنکه او مرده زنده داند کرد

زنده کن را چگونه شاید کشت؟

چون به معنی قوی شود دل تو

گرندانی که چیست این پایه؟

چون شود مغز جان فزون از پوست

هرچه این جات بیگمان باشد

هوسست و هوی، که فانی جست

علم جزوی، اگر ز دل خوانی

از چنین علم دل شود همه بین

علم اگر بهر روشنی باشد

تیرگی علم پیچ برپیچست

بی میانجی سخن خرد گوید

زر و سیمی که دزد داند برد

همره نفس بر فلک نرود

بگذرد زین سراچه فانی

چند گویم ترا به سرو به جهر؟

نازنینی و ناز پرورده

خویشتن را به جهل خوار مکن

پرکن از عقل چشم و گوشی چند

تا چو روز اجل فراز آید

غرقه خواهی شدن مکن زشتی

تا ز معنی فرشته وش نشوی

هر که زینجا نبرد بینایی

چو ز دیوان تهی شود سرتو

روشنان فلک بکار تواند

تو فرو داده تن به تاریکی

نفس خود را بکش، نبرد اینست

کی شود چون مفارقات بلند؟