چون تعلق برید جان از جسم

گر نکوکار بوده باشد، رست

نفس اگر پاک و گر پلید بود

هر یکی را در آن جهان جاییست

وین بدن را عذاب گوری هست

چون شود جان و جسم آلوده

باز فرمان رسد که: برخیزد

آنکت از آب در وجود آورد

در قیامت، کزین ستوده طلسم

تن نیکان فروغ جان گیرد

چون تن و جان به نور غرق شود

هر یک از ما به صورت ذاتی

ذات ما هستی و حقیقت ماست

اصل جان تو چونکه از فلکست

عقل و جان بر فلک گذار کند

آب و گل بندتست، بگسل بند

هر یکی را به مرکزی بسپار

زین طبایع تو تا نگردی پاک

بر فلک نیست گرمی و سردی

نسبت خویش با بسایط فرد

خواجه زنگی و آن صنم رومی

جای اصلی طلب، مرو در خواب

زین جهان این چنین توان رستن

این فطیری که کرده ای تو به دست

ملکوت سماست جای سروش

بر فلک جای مکر و فن نبود

جانت آندم که گردد از تن باز

تا نگردی چو آسمان یکرنگ

سنگ جایی رود، که سنگ بود

آن که بی کار و آن که در کارند

آب ازین سنگ اگر گذار کند

بد بمیری، چو ناتمام روی

جهد آن کن که: پخته باشی و حر

بازدان، گر دل تو آگاهست

اندرین خانه کار خویش بساز

به دل آزاد شو، به جان فارغ

می گسل بند بندت آهسته

روز اول که دیده بازت شد

نشنیدی که سر بسر با دست؟

دل خود را به صد گره بستن

هر چه میماند از تو خاکش کن

جان خود را، که در جهان بستی

برکش از جمله، همچو موی از شیر

آن کسانی که بینشی دارند

چه گمان میبری بر آتش و باد؟

وامهاییست دادنی اینها

نه که این جسم چون هلاک شود

پسرت دختری بیار کند

زن جوانست، همسرش باید

درم نقد را ببندد سخت

تا به عجز و نیاز و مکر و حیل

خانه بیگانه را نشست شود

به یتیمت کسی نگه نکند

گر بمادر نظر کند، بس نیست

بزنندش به زجر و بر جوشد

مانده بر جای و هیچ جایی نه

غارت اندر زر و قماش افتد

تو بمانی و گور و سیرت زشت

زان دگر هولها نیارم یاد

پر نمودند، لیک کم دیدی

اگر این حال نیست، بد گفتم

این زن و زور و زر گذاشتنیست

دست خود را تهی کن از سیمش

کز پی کاروان تهی دستان

عاقلان خود درین نپیوندند

کار خود آن کسی تباه نکرد

آنکه دید این گریز پاییها

دست ازین دستگاه آز بشست

در فزونی زیان تست و کسان

آز را خصم آشکارا شو

تا که در رنج جستن نانی

گر تو جانی، غذای جان میجوی

خر و بار تو بار خواهد بود

نردبانیست پایه برپایه

راهت از نردبان آزادیست

خر عیسی بر آخور خاکست

رخت و خرچیست این تن و سر و گوش

پشت او تا صلیب سای نشد

صادقانی، که شمع دین سوزند

بتو آموخت شرط جانبازی

کار جان ساختن به تن سوزیست

سر که دادند و آب خواست تنش

که جهان را وفا چنین باشد

آنکه داند بر آسمان رفتن

لیک بایستش این خبر کردن

مایه انتباه تست این ها

تا بدانی که رسم و عادت چیست؟

سر او تا نهفته شد زیشان

تا چنان ترک آز نتوان کرد

دست وپایی که پاک شد زین گرد

چون بلوغ کمال دستش داد

کام دشمن به دشمنان بنمود

مشتبه گشت و اختلاف افتاد

تن او روح بود و روح تنش

به سبوی دوگانگی زن سنگ

هر که عیسی به چنگ او باشد