در هر کس زدن ز بیزوریست

هم ازین دام و دانه ای دارم

سر خورشید در نماز کشم

مار این زخم را شدن راقی

زان نظرهای باز میترسم

پیش رخ بین و منگر از چپ و راست

نظری کن به نور بیداری

زین فضولان راهزن بگریز

روی در قبلهٔ نیاز آور

راه هنگامه گیر باز مده

جهد آن کن که خود کسی باشی

ده ده او را که ده تباه کند

پی نادان مرو، که خود راییست

گر چه حب الملوک دارد پیش

حبةالقلب را بتر باشد

این نگه کن که: روح هم برود

تو سخن دان، نبوده ای ، زانست؟

سخن چیده چیده را چه کنی؟

زر به این نظم ده، چو جویی نام

زانکه در را شناختی مقدار

زان غلط بود هر چه باخته ای

از دم جبرییل پرس این راز

و آنکه دنیات خواست دون تو اوست

وز تجرد علامتی بودی

بر در خود ترا ندادی بار

ولی الله بار و خر چه کند؟

جز ره کدخدا به خانه مده

صید این جمع گول گیرانند

زنگ و قابی دو بر گلو بسته

چرخ را زیر پای او دانند

پیش ازین زهرها بنوشیدند

رنگ آنها به خویش در بستند

کاشکی نامشان نبودی خود

شد در آفاق مکر ایشان فاش

گفتم: ای روزگار با من نیز

گفت: کای اوحدی شتابانیم

تا شود رنگ مبدا ما فاش

حب ایشان گزین، که کار آنست

دور کشفست، فاش خواهد شد

گر سپهرست، خاک بر سر او

به دیارش رو و ببین که کجاست؟

آن بزرگان و آن نکوکاران

دین به هفتاد و چند فرقه نبود

بلکه چل روح بود در بدنی

«سیدالقوم» بود « خاد مهم»

راز دل را به کس نگفتندی

چیست؟ این خانهٔ کبود و سیاه

جنگ داری، بهانه خواهی جست

خواه در خرقه باش و خواه قبا

چه کنی رنگ جامهٔ ایشان؟

نام جویی ز فکر خام بود

داغ آن خواجه نام بنده بسست

به ازین بنده را چه باشد نام؟

جامه سهلست، اگر سقط باشد

قایلش هر که هست، اگر سقط باشد

قایلش هر که هست، گو: میباش

ننشینیم تا بود دستار

گر بیفتد ز شاخ دستوریست

گفتنش را اجازتست، بگوی

چه زنی تن که: شیخ میرنجد؟

ور مرا هست کس چه میداند؟

زانکه بیدارم و تو در خوابی

گهر ما ز بهر سفتن بود

مشک را چون توان نهفت آخر؟

عاشق مست های و هوی کند

خلق را در سخن نگریانی

مشک شد خون خورده آهسته

تا شبی روی نیک بختی دید

بازکن دیده، کین به بازی نیست

تا فلک وار به دیده ور گشتم

چون نه از بهر زله داشته ام

وز درون خلوتیست با یارم

ره ندارد کسی به خلوت من

سورها گرد سر من بستست

که: بدانند حال ازین نیمم

غلطست این، که عین هستی بود

او تواند نگاه داشتنت

من و نزدیک او درستی قول

یا درین ره قدم توانم زد؟

چون منی را چه قیل باشد و قال؟

خاکساری، فروتنی، پستی

نام خود رند و ناخلف کرده

سخن از جام گویم و ساغر

زیبدم، زانکه جام در دارم

همچو تقویم کهنه بی بهرم

روزها از طلب نیاسودم

چرخ زالم چنین به گوشه نشاند

که چو سیمرغ گوشه گیر شدم

زانکه تریاک میفرشم من

که ستم بین و زهر پروردم

« عنده رقیتی و تریاقی»