مردمی ترک اتفاق گرفت

مصحفی ماند و کهنه گوری چند

سر قرآن کسی نمی جوید

نقد تحقیق ازین میان بردند

پیش نیکان قیامت این باشد

بی ریا دم نمیزند مردی

روش و سیرت سلف بنماند

همه زرقست و شید قاف به قاف

صادقان را به خون دل کشتند

راستی در زمانه نیست پدید

به حجاب خمول مستورست

چهرهٔ مردمی نهفته بماند

دیده ور شو که نیست خیر امروز

به ریا روی دین بپوشیدند

دین چو سیمرغ رو به قاف آورد

با چنینها بهوش باش، ای دل

گذرت جمله بر سر چاهست

همه در نیل غرق و گشته نهان

دست غولت به دام در نکشد

گرد او چند ناتراشیده

سرکه بر روی نان و تره زده

سر خود را فرو کشیده به فکر

یا که سازد برنج و بریانی؟

کش تخلص به نام زر نکند

پر بری، زود در بغل گیرد

ندهد باز اگر دهی، دانم

جستجوی دلیل ناچارست

سر به فرمان فگنده باشیمش

زنگ مردی و بوی نامردان؟

صید را گرگ این تهامه شده

وز درون صدهزار مابونی

کار بندند عرف و عادت را

بر دلش حب مال سرد کنند

تا در افتد زنان خلق به شرم

کای پسر، وقت میرود، دریاب

ور نداری درین میانه مباش

که: دم نقد را غنیمت دان

ساده دارا درافگنند به دام

ناخن اندر قفا و سر در پیش

از در و کوچه اقچه وام کند

پیر و همخرقه را پلاو دهد

با مریدان سخت پیشانی

آستین از دو دست باز کشند

خود نگویند کز کجا قرضست؟

مخور این نان و آش، خون خور خون

نام آتش چرا نهی بردود؟

جرم او نیست، دیده ها کورست

پیر محراب کوب منبر سوز

تا ازو دیگری نیاموزد

زان بهشتی چرانیاموزی؟

پس به پیلی درم یخ آبی ساخت

شاه را طرح دادن ایشان

نه چنین روبهان و گرگانند

قلعه ای برگشای و کاری کن

لاغران را مکش، که مردارند

در فریب تواند، تا دانی

کاه پیشت نهند و سنبوسه

گاه پیش ملک دوانندت

به شود، حرمتش زیادت کن

وین درآمد، نگر سالش چیست؟

تن بهل، تا درو همی دوسند

مدح گویند، تا غرور کنی

ور برقصی، به عیب مرد شوند

وان سفر میکند، چنین منشین

بروی جمله در مجاز استند

ببرد دوستی به پنهانی

« فقنا ربنا» زکین شکم

تن خود را به کارشان داده

کی توانی که با خدا باشی؟

دانه شان پر مخور، که دامند این

گر تمامی تو ناتمامی چیست؟

بعد از آن همچو بز ببازندت

گر بلغزی ترا درشت زنند

در گمانی که رفتی و رستی

خانهٔ نقره خشت میخواهند

میوه های شگرف و مرغ و کباب

ورنه بنشین، به ریش خویش مخند

مردمان را چه خوانی از چپ و راست؟

چون زند همت تو زرین خشت؟

نیک ترسم تو بد فرومانی

خلق را بر دلت گمان دگرست

حکم داری بر آنچه میجویی

وانکه را رد کنی به زشتی شد

جز دل گرم و آه سردت نیست

ورنه نامت باقچه نفروشند

هرزه ای چند بر دراییدن

بر سر جاه و ملک و شوکت و مال

رقعه بر دلق پارهٔ خود کن

وین برنج و ترنج خوردن تو

برساند مراد را به مرید

زانکه رسوا شد از نمایش تو

میپزی دیگ او، که آش خوری

چه فروغت دهد چراغ کسان؟

چوب همسایه سوختن تا چند؟

حال آن ترکمان و آن طرار

به بهشتت کجا تواند خواند؟

چون رخ دوستان برافروزد؟

کمرش بر میان عور مبند

صلواتی میان هنگامه

تا بلیسی تو در میانجی دست

کار من نیست چوب بد مردی

مگر ایزد کند مکافاتت

هنر و نام او بپوشانی

به دیار تو ارجمند شود

یا کند قصد رزق و روزی تو

جز مقلد ترا که داند شیخ؟