اول استاد، پس گهر سفتن

مرد را کاوستاد یار شود

در عزش به رخ فراز کند

بیضه وارش به زیر بال کشد

میکند کم ز قدر قوت بدن

نهلد در حجاب ذاتش را

به روش دل قویش گرداند

شب و روزش چنین به اصل و به فرع

نبرد زو نظر به سر و به جهر

در ترقیش پایه بر پایه

چون ازین رنجها شود بهتر

به لباسی دگر بر آید مرد

جسم را کرده از ریاضت صلب

بر سر نفس او به سرحد صدق

این بود راضی، آن بود مرضی

حد و مد و تعرف این باشد

کودک نفس را ز رنج هوا

گر چنین رهبری شود یارت

هر چه در جسم درد و داغ شود

جز به سعی تن و به تقوی دل

گر به این حال نفس گردد هست

این بود سر نشانهٔ ثانیش

اندرین دور ازین وجودی پاک