هر دمی عالمی خراب شدی

نشوی بر مراد خود پیروز

دست حاجت برون می آر از جیب

وقت بین بی حضور نتوان شد

هر چه خواهی بخواه، دستوریست

کز خدا جز خدا نجست و نخواست

تا نخواند کجا توانی شد؟

حاضر او بس، که بیحضوری تو

با تو «انی قریب» کی گفتی؟

صورت خویش در نوردی تو

از توسر ازل نهان نبود

برهی از مشقت غربت

او ترا راه و راهبر گردد

هر چه خواهی نباشد از تو دریغ

سخنت جمله مستجاب شود

زان نظرهات فتح بابی هست

که نرفت آن خطاب در گوشت

از کجا بر هدف درست آید؟

سپری جز عطای شاهت نیست

به دعای تو کس رها نشود

میبری در دعای باران خر

پس برآور به سوی بالا دست

همه تسبیح او همی گویند

هست حدی که نگذرد زان بیش

مگر از لهجهٔ کلام الله

حق تسبیح او هم او داند

نبری ره به سر منطق طیر

هر یکی را زبان حالی هست

وان بیچاره؟ « انه کافی »

یا ز پیکان و سنگ و چنگل باز

طلب ارزن و جو و گندم

کس نپیچد سر از اشارت تو

و آن بود کوت بر زبان راند

حاجتش سربسر روا گردید

نشود هیچ مستجاب سؤال

تا بدان در دهند بازت راه

هم نکوتر، کزان زیان تو نیست

پر تمنا کنی، نه کم خواهی

تا بچار دگر هوس نکنی

ور فزونت دهد نگردی سیر

بهلد تا همی درایی تو

در بزرگی و خردی ارچه شکیست

ور چه شیرین کنی دگر خواهد

بر دهانش زنی شود خاموش

چون ز داننده ای نیاموزی